Arnout is tweeling, trouwde met een tweeling en kreeg zelf een tweeling

Arnout vertelt over zijn eigen jeugd als onderdeel van een twee-eiige tweeling: “Mijn zusje en ik maakten alles op hetzelfde moment mee: van de eerste zwemles tot de eerste keer naar school, we deden daardoor veel samen. In de tweede klas van de middelbare school groeiden we iets meer uit elkaar, ook omdat zij iets serieuzer was met leren.” Arnout lacht: “Ik was wat nonchalanter en vroeg dan aan mijn zus wat het huiswerk was. Zij had dan al het hele weekend gewerkt en dan begon ik op het laatste moment pas iets te doen. Vanaf dat moment dachten onze ouders dat het niet zo handig was om ons samen in dezelfde klas te zetten.”

Toen werd hij zelf tweelingvader

Het is misschien wel een toevalstreffer geweest, maar toch gebeurde het: “We keken elkaar aan en moesten lachen, toen kwam pas het logische besef: we kregen een tweeling. Mijn vrouw en ik werden enorm giechelig toen we twee hartjes op de echo zagen. We liepen ook tegen het bekende probleem aan dat we alles dubbel moesten kopen.” De eerste jaren na de geboorte van de tweeling komt er veel op hen af. “Tweelingen worden vaak te vroeg geboren en dat kan zorgen voor een slechte start van het leven. De grootste tegenslag was het RS-virus bij onze kinderen. Dat ik midden in de nacht van de ene noodarts naar de andere noodarts reed zal ik nooit vergeten.”

Wat mensen beter niet kunnen zeggen of doen bij ouders van tweelingen? “Mensen riepen weleens dat je als tweelingouder gelijk klaar bent. Maar het is echt pittig aan het begin. Ook duwden mensen ongevraagd hun hoofd in de kinderwagen van onze tweeling.”

Elk jaar maken wij op mijn verjaardag een foto met alle drie de tweelingen

Toen Arnout en zijn vrouw een tweeling kregen stond één ding als een paal boven water: “We wilden onze kinderen zoveel mogelijk de kans geven om zich als twee individuen te ontwikkelen. Mijn vrouw vond het vreselijk dat zij en haar zus altijd als eenheid werden gezien. Dat wilden wij niet voor onze dochters. Dus wilden we hen het liefst allebei in een andere klas en trokken we hen allebei andere kleding aan.” Toch haalden zijn kinderen weleens de welbekende wisseltruc uit: “Op de basisschool hebben ze weleens getest of de andere kinderen hen uit elkaar konden halen. Dat is niet gelukt, want ze lijken heel veel op elkaar.”

Familietradities

Met sprankelende ogen vervolgt Arnout zijn verhaal: “Elk jaar maken wij op mijn verjaardag een foto met alle drie de tweelingen. Het is leuk om te zien hoe wij alle zes door de jaren heen zijn veranderd. Vroeger was het in mijn familietraditie om een tweede voornaam te krijgen, bij mijn vrouw niet. Dat kan voor veel problemen zorgen bij datacentra. Want ze delen dezelfde achternaam, geboorteplaats enzovoort. Daarom zorgden mijn vrouw en ik dat onze eigen tweeling twee verschillende voornamen kregen.”

Het krijgen van een tweeling heeft veel voordelen: “Het grootste voordeel is dat ze elkaar hebben en dat ze, zeker in de pubertijd, samen naar huis konden fietsen als ze terugkwamen van feestjes of sport. Daarnaast zijn tweelingen vaak een echte twee-eenheid waar niemand zomaar tussenkomt. Dat zorgt ervoor dat ze het voor elkaar opnemen indien dat nodig is.”

We hebben ons best gedaan om ze de kans te geven om zichzelf als individu te ontwikkelen

Arnout is er wel van overtuigd dat er verschillen zijn tussen een eeneiige tweeling en een twee-eiige tweeling: “Zo bel ik mijn zus regelmatig, maar we zien elkaar niet elke week. Bij mijn tweeling is dat anders. Zij stemmen hun werklocatie op elkaar af, zodat ze niet té ver uit elkaar zijn en nog wel snel en makkelijk naar elkaar toe kunnen komen. We hebben ons best gedaan om ze de kans te geven om zichzelf als individu te ontwikkelen, maar ze doen meer samen dan de gemiddelde broer en zus.”

Tot slot heeft Arnout nog advies voor tweelingouders: “Een kindje krijgen is altijd iets wonderbaarlijks. Je weet pas wat het met je leven doet als je kinderen hebt. In elke fase ben je onzeker als ouder, maar het komt allemaal goed. Je kan alleen maar begeleiden en advies geven vanaf de zijlijn. Als je telkens het handje van je kind vasthoudt, gaan ze nooit zelfstandig iets durven. En dat begint al bij het spelen op de glijbaan.”